Wie ben ik?

Het ongeluk

11 februari 2021 is de dag dat mijn leven compleet instortte. Ik weet het nog heel goed. Ik zat samen met mijn moeder en broertje in de auto onderweg naar school. Het was die dag erg slecht weer, dus ik had mijn moeder gesmeekt om ons weg te brengen zodat we niet hoefden te fietsen. Ze ging akkoord, ik stapte voorin en mijn broertje ging op de achterbank zitten. We stonden stil voor een rood stoplicht. Achter ons kwam er een auto aangereden met 80 km/u en de bestuurder had niet door dat het stoplicht op rood stond. Voor ik het wist was het raak. Vanaf daar is het allemaal een beetje wazig maar ik kan me nog herinneren dat er heel veel mensen om ons heen stonden. In de verte hoorde ik sirenes. Mijn moeder en ik zijn er wonder boven wonder goed vanaf gekomen, voor mijn broertje geldt dat niet. Hij had de klap opgevangen. Hij had geen schijn van kans, hij overleed bijna ter plekke.

Mijn schuld?

Ik heb lang met schuldgevoelens rondgelopen. Ik was degene die mijn moeder heeft gesmeekt om ons weg te brengen. Als we gewoon hadden gefietst was er niets gebeurd. Ergens wist ik wel dat deze gevoelens niet terecht waren, maar ik voelde me zo ellendig. Het was misschien niet mijn schuld, zo voelde het wel. Ik durfde dit voor lange tijd niet te zeggen omdat ik bang was dat mensen zouden zeggen dat ik mij aanstelde. Er werd mij vaak gezegd hoeveel geluk ik heb gehad dat ik er nog ben, terwijl het voor mij voelde alsof de wereld instortte.

“Ik was degene die mijn moeder heeft gesmeekt om ons weg te brengen, als we gewoon hadden gefietst was er niets gebeurd”

Hulp

Ik kreeg hulp van alle kanten. School was erg meelevend, ik mocht alles op mijn eigen tempo doen. Dat vond ik heel fijn. Ik kreeg ook veel steun van familie en vrienden. Ze stonden dag en nacht voor me klaar en wilden alles voor me doen. Heel lief natuurlijk, maar niet helemaal wat ik nodig had. Ik had behoefte aan iemand om mee te praten. Ik moest mijn gevoel en emoties kwijt, even uithuilen bij iemand. Ook wilde ik graag afleiding, ik had het gevoel dat iedereen met mij in m’n verdriet bleef hangen terwijl ik graag even eruit wilde. Ik vond het lastig om dit aan te geven, omdat ik de mensen om mij heen niet wilde kwetsen. Vanwege de tips op deze website zag ik in dat ik zelf de touwtjes in handen moest nemen als ik wilde dat er iets veranderde. Hoe eng ik dat ook vond, ik heb het wel gedaan. Tot mijn verbazing, vond iedereen het juist fijn dat ik aangaf waar ik behoefte aan had. Ze deden maar wat ze het beste leek, zeiden ze. Dat snap ik nu ook.

En nu?

Omdat ik heb aangegeven waar ik behoefte aan heb, is er nu vaak iemand bij wie ik even m’n verhaal kwijt kan. Dan kan ik erover praten en ook even uithuilen, soms heb ik dat nodig. Ik heb geleerd dat dat helemaal niet erg is. Met een goede vriendin ging ik voor het ongeluk vaak fotograferen. Dat was één van mijn grootste hobby’s. Nu heb ik dat weer opgepakt met haar, als afleiding. Ik vind het heel fijn om op zulke momenten even niet aan het ongeluk te denken. Ik ben heel erg dankbaar voor iedereen om mij heen. Als ik één ding heb geleerd is het dat ik écht zelf moet aangeven waar ik behoefte aan heb. De mensen om mij heen kunnen dat niet weten als ik ze dat niet vertel. Nu ik dat weet, heb ik veel meer aan hun steun en heb ik het gevoel dat het uiteindelijk allemaal wel goedkomt. Dat is een gevoel dat ik lang niet heb gehad. Wat mij ook heel goed heeft geholpen is erover praten op het internet. Ik heb dat gedaan via het wie troost mij-forum, daar vond ik veel steun. Als jij ook op zo’n forum wil praten, kan dat via deze link: https://www.wietroostmij.nl/forum